In Juli, Augustus en September worden we soms stapelgek van die zoemers. Die vreselijk onaardige gele duivels die niks en niemand met rust laten. Parfum, zoet eten en drinken kan al zorgen voor een oorlogsverklaring. We hebben geleerd om deze aanvallen af te slaan door onze rust te bewaren of een tegenaanval met heel veel precisie uit te voeren. Uitroeien lukt niet, bedwingen wel.
Wat te doen met die nieuwe witte zeer agressieve stadsterroristen. Die echt met heel veel vernuft en nauwkeurigheid recht op hun doel afgaan. Ze ontzien niemand, zelfs kinderen niet.
In een paar luttele seconden halen ze het brood van je bord, plukken ze je hamburger zo uit je handen en de meeste volhardende en brutale onder hen halen het eten letterlijk uit je mond.
Als houder van ons duur betaalde horeca happie is het echt erop of eronder, het is eten of gegeten worden.
Ik ben echt een extreme tegenstander van persoonlijk vuurwapenbezit en voor eigen rechter spelen. Maar vrede sluiten met deze terroristen is gewoon niet mogelijk. Ze weigeren bij voorbaat elke vredesbespreking en van de witte vlag hijssen, welke zelfs door de ergste oorlogsmisdadigers wordt gerespecteerd, zijn ze al helemaal niet onder de indruk.
Kortom ik doe een dringend beroep op onze Rotterdamse burgervader contact te zoeken met ons defensie-apparaat met het verzoek hun beste sluipschutters onze stad weer terreur vrij te maken. We hebben stiekem toch te maken met een nationale dreiging.
Nogmaals ik ben normaal gesproken een pacifist!
Maar ik ben er nu klaar mee. Opruimen die gangsters.
Foto: copyright AKI
SOMETIMES I THINK, SOMETIMES I DON'T 